فقط....

به هرکس پناه آوردم،پاسخم بی محلی غریبی بود که گاهی باعث می شد فکر کنم مرده ام و حالا این روح سرگردانم است که به آنها التماس میکند.فکر کردم شاید اصلا مرا نمی بینند.فکر کردم شاید...تپش قلبم شدیدتر شد.انگار میخواست به من یادآوری کند که هنوز می تپد.من هنوز زنده ام.فقط فراموش شده ام.همین...مشکل بزرگی که نیست.من فقط در دل اطرافیانم مرده ام.اتفاق خاصی نیفتاده.فقط مرا از یاد برده اند...

مهریور...